دکوپاژ شبه هالیوودی به زور استفاده از لهجه‌ها بومی‌سازی نمی‌شود

حال ممکن است این تاثیر سال ها پس از پایان جنگ نیز دامنگیر جوامع درگیر باشد، که البته در هر دسته نیز می توان با نگاهی جزئی تر به نقد پیرامون سینمای جنگ پرداخت. البته نباید فراموش کنیم که اساسا سینمای جنگ در کشور ما با نگاه دفاع مقدس پرداخته شده است و آثار خوبی نیز در این زمینه در طول سال های گذشته به روی پرده رفته است.

سینمای جنگ بی شک یکی از پرهزینه ترین گونه های سینمایی در دنیا محسوب می شود که از جذابیت های خاصی چون تعلیق، کشمکش، حماسه، قهرمان پروری و... برخوردار است و به خودی خود می‌تواند مخاطب را با خود همراه کند، اما چه می‌شود که با تمامی جذابیت‌های ذاتی و درونی این گونه سینمایی، ما آن چنان که باید نتوانستیم آثاری، تاثیر برانگیز در سطح جهانی به ویژه در شکل مستقیم آن ارائه دهیم؟

تک تیرانداز ساخته علی غفاری نیز پس از سال ها عبور از دوران دفاع مقدس هنوز نمی تواند، به اثری استخوان دار در سینمای ایران تبدیل شود. اگر چه غفاری در مقام کارگردان فیلم تمام تلاش خود را کرده است تا با دکوپاژ و انتخاب زوایای دوربین خاصِ این قِسم از فیلم های جنگی هالیوودی تا حدی استانداردهای بصری اثر را بالا ببرد و یا در جلوه های ویژه میدانی فیلم نسبتا موفق عمل کند اما فیلمی نیست که به اثری شاخص در سینمای دفاع مقدس تبدیل شود.

مهمترین مشکل فیلم را می توان فضا سازی های کلیشه ای فیلم دانست، بکارگیری لهجه‌های شهرهای مختلف ایران نه تنها نتوانسته است به شیرینی و باورپذیری کاراکترهای اثر کمک کند بلکه به شدت به فیلم آسیب رسانده است و صمیمیتی در ارتباط با مخاطب فیلم ایجاد نمی کند. جنس شوخی های تکراری و بسیار سطحی رزمندگان در جبهه نیز همانند فیلم‌های اولیه این نوع سینما در ایران است و خلاقیت تازه ای در معرفی کاراکترهای فیلم به چشم نمی‌خورد.

تک تیرانداز با توجه به سوژه جذابی که داشت می توانست با نگاهی خلاقانه تر و پرهیز از کلیشه های رایج و دم دستی به اثری جدی تر در سینمای دفاع مقدس تبدیل شود.

علی غفاری متاسفانه در پرداخت اثر خود نمی تواند، نگاه جدیدی را به همراه داشته باشد و به شدت تحت تاثیر آثار سینمایی قبلا کار شده در این حوزه است، در صورتی که می توانست با تمرکز بیشتر و زاویه نگاهی جدیدتر، اثری بدیع تر را روانه پرده نقره ای نماید. نباید فراموش کنیم دکوپاژ شبه هالیوودی فیلم در آغاز را نمی توان با لهجه های مختلف بومی سازی کرد و فیلمی وطنی روانه سینما کرد.