جدال فُرم و محتوا 

فیلمسازی موفق  است که نگاه درست و عمیقی نسبت به جامعه پیرامون خود داشته باشد و با دوربینش روایتگر دغدغه های اجتماعی باشد و زندگی را به تصویر بکشد.

نرگس آبیار در تازه ترین فیلمش بار دیگر شگفتی خلق می کند. این بار از مضمون کمی فاصله می گیرد و با فُرم کارهای عجیب و غریبی می کند. تبحر در کارگردانی اش را به رخ می کشد. ثابت می کند جهان بینی اش متفاوت تر از قبل است و این بار به پختگی جسورانه تری به جامعه پیرامونش نگاه می کند.

ابلق جدال و تقابل فُرم و محتوا است؛ گاهی اینقدر درگیر فُرم و لحن روایت می شوی که از محتوا جا می مانی و این یعنی یک شگفتی در سینما که فیلمساز بتواند مخاطبش را به شدت درگیر مضمون و تکنیک کند. ابلق اجتماعی ترین فیلم کارگردانش است که از ویرانی و فروپاشی همه چیز و به طور خاص اخلاقیات حرف می زند و زوال جامعه امروز را به درستی نشان می دهد.

اما فیلم تازه نرگس آبیار بعد از فُرم و محتوا و کارگردانی یک رُکن دیگر دارد که یکی از مهمترین ارکان این فیلم است و آن هم حضور الناز شاکردوست در نقش راهله است. راهله یک شخصیت ساده اما پیچیده که در جامعه نمونه های آن زیاد است.

راهله را جدی ترین قهرمان زن سینمای ایران می بینم و این یک نگاه کاملا شخصی است، شاید شمایل قهرمان نداشته باشد اما به شدت یکی از قهرمان های زنِ این سینما است که شاکردوست با دانش و آگاهی و درک درست نسبت به شخصیت او را خلق کرده، بازیگری که بعد از سیمرغ می توانست رو به نابودی برود اما باز هم شگفتی خلق کرد و ثابت کرد که درونش یک بازیگر فوق تکنیکی وجود دارد. 
هوتن شکیبا هم به شدت درست است، شاید همانند پارتنرش شخصیت ماندگاری نشود اما حضورش جدی تر از سال های قبل است و سیمرغ نقش مکمل مرد باید سهم او از این فجر باشد. ابلق مهم ترین فیلم نرگس آبیار است که فیلمبرداری درخشانی دارد.