ملاحظات نمایش تصاویر دلخراش از رسانه‌ها

این استاد روزنامه‌نگاری با بیان این نکته که ذات یک حادثه، هیجانات و بار عاطفی به همراه دارد، گفت: وقتی حادثه‌ای مثل سیل یا زلزله رخ می‌دهد، جنس اتفاق به گونه‌ای است که باید تصاویر آن نشان داده شود و این نمایش تصاویر، با نشان دادن بازی فوتبال یا عروسی که یکسری ملاحظات باید در آن رعایت شود، متفاوت است. اگر حادثه‌ای ناگهانی آمده، نمی‌توان جلوی آن را گرفت و خود حادثه می‌گوید من را نشان بده. پس نمی‌توان آن را پنهان کرد. البته ممکن است در برخی رسانه‌ها بزرگ‌نمایی شود که آن موضوع دیگری است. در مورد حوادثی مثل حوادث رانندگی که در سال حدود ۱۸هزار نفر جان خود را در جاده‌ها از دست می‌دهند هم همین‌طور است. این عددِ خیلی بزرگی است. آیا نباید این را بگوییم؟ سه عامل در این حوادث رانندگی دخیل هستند؛ عامل اول، عامل انسانی است. دو عامل دیگر هم به عوامل انسانی برمی‌گردند. یکی وضعیت جاده‌هاست و دیگری استاندارد نبودن وسیله نقلیه. عامل انسانی اول هم بی‌توجهی فرد به قوانین راهنمایی و رانندگی است.

صدیقی درباره‌ ملاحظات پرداختن به صحنه‌های دلخراش در رسانه‌ها، یادآور شد: زمانی ما تصاویر را در رسانه‌ها مبهم می‌کردیم؛ به عنوان مثال اگر تصویر متهمی را نشان می‌دادیم، آن را محو می‌کردیم که کاملا درست بود. اما به نظرم ماشینی را که در سیل شناور است نمی‌توان نشان نداد. طبیعی است که تصویر فردی را که در اثر آتش‌سوزی در برج متروپل، دچار جراحت شدید شده نباید به تصویر کشید، دلخراش است، اما تجسس ماموران برای یافتن افراد و بیرون کشیدن فردی از زیر آوار را نمی‌توان پنهان کرد. البته که نمایش این تصاویر عمیقا به هر شکلی باعث ترس است اما اطلاق سیاه‌نمایی به آن موضوعیتی ندارد.