همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: در دنیایی که چشمان ما هر لحظه با هجوم هزاران رنگ و نئون و زرقوبرق بمباران میشود، پناه بردن به «خاکستریها» فرصتی است برای دیدن خود واقعیت. در غیاب رنگ، این «بافت»، «فرم» و «نور» هستند که پادشاهی میکنند و عکاس، نه با جعبه مدادرنگی که با جوهر احساسش قصه میگوید.
بهتازگی وبسایت مشهور «فتوکراود» که پاتوقی برای عکاسان حرفهای جهان است در رقابتی بزرگ به سراغ همین جادوی مونوکروم رفته است. فراخوانی که هزاران فریم از سراسر دنیا را گرد هم آورد تا ثابت کند برای ثبت یک شاهکار، نیازی به رنگ نیست؛ گاهی تنها تضاد میان سیاهیوسفیدی کافیست تا عمیقترین مفاهیم انسانی جان بگیرند. آنچه در ادامه میبینید، گزیدهای از برندگان و تصاویر تحسینشده این مسابقه است؛ سفری کوتاه به دنیایی که در آن سایهها حرفهای زیادی برای گفتن دارند.
«ایروان سابینگر» در قابِ تماشایی «پرتاب تور»، صیاد قبیله «بادوی» اندونزی را میان رقصی از قطرات آب ثبت کرده تا تلاشی روزمره را به یک شاهکار بصری بدل کند.
«ادوارد مولدوین» در اثر «۱۲ سال بعد از آن حادثه فراموشنشدنی»، با ثبت دو ستون نورانی در آسمان شب نیویورک، مرثیهای تصویری و باشکوه برای واقعه ۱۱ سپتامبر خلق کرده است.
«فرن بلکر» در قاب آرامشبخش «دروازه ورودی»، صلابت صخرههای منطقه درست انگلستان را با لطافت ابریشمی آب آمیخته تا گذرگاهی خیالانگیز بهسوی افق بسازد.
«اریک براوت» در اثر «پلگلدنگیت»، سازه غولپیکر سنفرانسیسکو را در آغوش مه غلیظ فرو برده تا عبور آرام قایق، شکوهی رازآلود بهخود بگیرد.
«راجوگاش» در اثر «پرتوامید»، نفوذ خیرهکننده نور به فضای غبارآلود کارخانه کلکته را دستمایه قرار داده تا چهره کارگر، روایتی از ایستادگی در دل سایهها باشد.
«ژان» در قاب دلهرهآور «فاصله»، قامت کوچک انسان را بر لبه پرتگاه نروژ نشانده تا در برابر عظمت کوهستان، معنای واقعی دوردستها را ترسیم کند.
«مارو ویساسکی» در اثر هوشمندانه «درخواست برای صدور اجازه فرود» با جادوی انعکاس در ویرانههای صربستان، شنای اردک را به پروازی سوررئال میان ستونهای بتنی بدل کرده است.
