به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وزارت علوم، سید مهدی ابطحی در جشنواره تجلیل از دانشآموزان پژوهنده که امروز (یکشنبه) در اردوگاه شهید باهنر برگزار شد اظهار داشت: کشف و درک قوانین حاکم بر جهان نیازمند برخورد علمی و خردورزی است؛ قوانینی که ما از طریق ابزارهای علمی، یعنی دانش و تحقیق، باید بر آنها مسلط شویم.
وی با بیان اینکه خداوند با حکمت و عدل، جهان را آفریده است و شناخت قوانین طبیعی، وظیفه و مسئولیت ما است، گفت: نیایش، راه درست، تلاش، موفقیت و درستکاری تداوم موفقیت را به ارمغان میآورد.
سرپرست معاونت پژوهشی وزارت علوم به تاریخ توسعه جوامع جهان اشاره کرد و گفت: در تمامی سدهها، جوامع بر اساس قوانینی که کشف کردهاند، پیشرفت کردهاند. انقلاب صنعتی اول با اختراع ماشین بخار آغاز شد و کشورهای غربی از آن به سرعت رشد کردند. در انقلاب صنعتی دوم با تولید انبوه و کارخانهسازی فاصله آنها با دیگر کشورها بیشتر شد، انقلاب سوم مبتنی بر فناوریهای الکترونیک و اتوماسیون، فاصله کشورها را بیشتر کرد و اکنون در انقلاب چهارم هستیم؛ انقلابی که بر اینترنت اشیا، فناوریهای محاسبات ابری، رباتیک و هوش مصنوعی مبتنی است.
ابطحی بیان کرد: پایبندی به بنیانهای علمی، بستر مناسب و توجه به نیروی انسانی خلاق، کلید موفقیت ما در این حوزه است. سوال این است که ما چه میزان از این فرصت بهرهمند هستیم و آیا در فضای آموزش و پژوهش، بستر لازم را داریم؟
معاون وزیر علوم ضمن نگرانی موجود درباره تکیه بر منابع نفت و معدن کشور به جای سرمایههای انسانی خلاق، خاطرنشان کرد: کشورهایی که بر منابع طبیعی تکیه میکنند، با گذشت زمان فقیرتر و عقبماندهتر میشوند، در حالیکه کشورها و جوامع با تکیه بر نیروی انسانی خلاق، روز به روز ثروتمندتر خواهند شد.
وی تصریح کرد: در حال حاضر، ما در معرض یک فرصت بزرگ قرار داریم. انقلاب صنعتی چهارم، انقلاب مهندسی، فناوری و تولید پایدار است؛ اگر بتوانیم در مسیر این انقلاب قرار بگیریم، آیندهای درخشان در انتظار کشور است. کلید این کار ارزشمند، آموزش صحیح، پژوهش، و سرمایهگذاری بر نیروی انسانی است.
ابطحی اظهار کرد: اگر عمر ذخایر نفتی کشور را ۱۳۷ سال ارزیابی کرده و ارزش آن را حدود ۱۰ هزار میلیارد دلار تخمین بزنیم، حدود ۲۵ برابر از ثروت ایلان ماسک بیشتر است اما به واقع تکیه بر ذخایر نفتی و معدنی و عدم حضور در فضای توسعه بین المللی و بیتوجهی به نیروی انسانی باعث میشود که کشور متکی به ذخایر معدنی باشد و هر روز کشور فقیرتر شود درحالی که کشوری که مبتنی بر نیروی انسانی باشد هر روز غنیتر خواهد شد.
