جلوگیری از کمردردهای شغلی

بیماری اسکلتی عضلانی باعث درگیری عضلات، اعصاب، تاندون ها و استخوان ها می شود که می تواند به عللی چون وارد شدن بیش از حد فشار، انجام حرکات تکراری، کار کردن در وضعیت های غیر صحیح و .. ایجاد شود.

یکی از شایع ترین مشکلات، کمر درد های شغلی است که می توان با تدابیر ارگونومیکی در کاهش بروز آن ها موثر بود.

بسیاری از افراد ساعات طولانی را در وضعیت نشسته صرف می کنند، که این پوسچر باعث کاهش لوردوز کمری، افزایش فعالیت عضلات ناحیه تحتانی کمری، فشار بر روی دیسک های کمری و فشار بر ناحیه لگنی شده و در نهایت می تواند موجب بروز کمردردهای شغلی شود.

صندلی می تواند باعث راحتی بیشتر افراد و کاهش بروز این نوع ناهنجاری ها شود که فشار کمری و فعالیت عضلات را کاهش دهد.

هدف از انجام این مطالعه، تاثیرات بیومکانیکی است که می تواند با حداقل ساپورت لگنی و حداکثر ساپورت کمری بر روی نیروها، فشارهای تماسی و فعالیت عضلانی در حین نشستن بررسی کرد.

روش کار: تست به روش آزمایشگاهی، برای افراد مبتلا به کمردرد به منظور بررسی تاثیرات بیومکانیکی، در وضعیت نشسته با حداقل فشار صورت می گیرد.

در حین نشستن، فشارهای تماسی بر سطح نشست گاه و تکیه گاه صندلی ثبت و مقایسه می شود.

نتایج: نشستن در حالت مورد نظر به طور چشم گیری مرکز نیرو و فشار را در سطح نشست گاه به سمت قدام ( به طرف ران ها) به نسبت پوسچر معمول که تنه در حالت قائم و لگن و کمر هم تحت ساپورت کامل قرار دارند، جا به جا می کند.

این وضعیت سطح تماس با نشست گاه صندلی را کاهش داده در حالی که تماس با سطح تکیه گاه افزایش می یابد. پوسچر مورد نظر منجر به کاهش فعالیت عضلات کمری به طور قابل ملاحظه ای شده و این تاثیر در همه افراد یکسان است.

نتیجه گیری: نشستن در حالتی که ساپورت لگنی کاهش و ساپورت کمری افزایش یافته است منتهی به برداشتن فشار از روی مهره های کمری شده و فعالیت عضلات این ناحیه را کاهش می دهد که در نهایت در جلوگیری از کمردردهای شغلی موثر است.