یکشنبه 30 اردیبهشت 1403
Sunday, 19 May 2024
قدمت پیوندهای ثبت‌شده‌ی «سنگ سرنوشت» با خانواده سلطنتی اسکاتلند تقریباً به ۱۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد و منشأ آن در هاله‌ای از رمز و راز پنهان شده است. افسانه‌ها آن را به قهرمانان کتاب مقدس و فراعنه مصر باستان ربط می‌دهند. اما اکنون یک بررسی جدید نشان داده که ممکن است سنگ سرنوشت در اصل پله جلوی در بوده باشد.
به گزارش فرادید، این نظریه جدید پس از آن مطرح شد که سنگ را پیش از انتقال از قلعه ادینبورگ به خانه دائمی جدید خود در موزه پرث که ماه گذشته افتتاح شد، تجزیه و تحلیل علمی کردند.
تجزیه و تحلیل اخیر این سنگ ۳۳۵ پوندی ساییدگی‌های خاصی را در قسمت بالای این اثر تاریخی نشان داد که به نظر می‌رسد ناشی از پا گذاشتن‌های مکرر بر روی آن بوده باشند.
تاجگذاری الکساندر سوم در سال ۱۲۴۹ نخستین نمونه شناخته‌شده از حضور سنگ سرنوشت در یک مراسم تاجگذاری است.
سنگ سرنوشت سال گذشته دوباره اسکاتلند را ترک کرد تا مدت کوتاهی از آن برای تاجگذاری چارلز سوم استفاده شود. تجزیه و تحلیل انجام‌شده برای آماده‌سازی این انتقال به کلیسای وست‌مینستر برای تاجگذاری نشان داد این سنگ از منطقه اسکون استخراج شده، به این معنا که ممکن است در ابتدا در یک کلیسای مجاور یا احتمالاً یک ساختمان رومی از آن استفاده شده باشد.
دکتر نیکی اسکات، مشاور ارشد اهمیت فرهنگی در Historic Environment Scotland (HES)، می‌گوید: «ما می‌دانیم در برخی از مراسم تحلیف از جمله مراسم افتتاحیه، لازم بود فرد روی روی سنگ قدم بگذارد، اما میزان سایش روی سنگ بسیار بیشتر از چند بار قدم گذاشتن در مراسم تاجگذاری است.»
«حتی چند صد سال استفاده از سنگ در این آیین‌ها، چنین سطحی از سایش را که ما می‌بینیم ایجاد نمی‌کند. به احتمال زیاد از این سنگ قبلاً به عنوان پله استفاده میشده، هرچند ما زمینه این کار را نمی‌دانیم.»
پروفسور داویت برون، رئیس تاریخ اسکاتلند در دانشگاه گلاسکو که به تفسیر جدید موزه پرت کمک کرده، می‌گوید: «شواهد کاملاً قانع‌کننده است، به این معنا که در مقطعی از زمان، کاربری این سنگ تغییر کرده و از آن به عنوان یک عنصر در تاجگذاری استفاده شده است، در حالیکه تا پیش از آن این سنگ کارکرد کاملا متفاوتی داشته است».
برای نخستین بار در طی هفت قرن، این سنگ پس از تاجگذاری چارلز سوم به خانه اجدادی خود در پرث بازگردانده شد. این سنگ اکنون در موزه جدید پرث قرار دارد.
