سوگوار سیدنا ضیاءآبادی؛ روشنایِ اخلاق در تهران

آیت ‌الله سیدمحمد ضیاء‌آبادی در سال ۱۳۴۷هجری قمری برابر با ۱۳۰۷ هجری شمسی در قریه ضیاءآباد واقع در ۴۵ کیلومتری شهرستان قزوین و در خانواده‌ای روحانی دیده به جهان گشود.
ایشان در سال ۱۳۲۰ برای تحصیل به قزوین رفت و در مدرسه التفاتیه که از مدارس کهن قزوین به شمار می‌رود،  مشغول فراگیری علوم اسلامی شد و مقدمات را شامل صرف، نحو، معانی، بیان و بدیع و منطق نزد استاد آقا شیخ یحیی مفیدی فرا گرفت.

آیت ‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی بعد از مدتی اقامت در حوزه علمیه قزوین، در سال ۱۳۲۸ شمسی راهی حوزه علمیه قم شد و به مدت ۱۲ سال از محضر اساتید قم از جمله حضرات آیات بروجردی ، امام خمینی، علامه طباطبایی، سدهی اصفهانی، و... استفاده کرد.

وی از سال ۱۳۴۰ شمسی در تهران ساکن شد.  آیة ‌الله ضیاء‌آبادی از روحانیان و مبلغان موفق در امر وعظ و تبلیغ در تهران بود و مشتاقان زیادی داشت. آیت الله سید محمد ضیاءآبادی از چهره‌های ارزشمند و مفسران بزرگ شیعه است و از علمای برجسته و خطبای نامدار و دانشمند عصر حاضر می‌باشد. ایشان از سخنرانان دانشمند ساکن تهران بود که به علت قدرت والای علمی و معنوی، آشنایی با مبانی اسلامی و قرآنی، شناخت مسائل روز و دارا بودن قدرت بیان و خطابه و شیوایی سخن ، درخشش خاصی در مجالس عمومی و خصوصی داشت،  به گونه‌ای که یکی از منابر وی در جلد اول مجموعه گفتار وعاظ آمده و معظم‌له نیز در ردیف وعاظ و خطبای ممتاز و طراز اول کشور قرار داده شده است.

اخلاص، تواضع، عمل به گفتار، متانت و شیوایی سخن، و بهره‌گیری از ظرافت‌های اخلاقی و قرآنی از ویژگی‌های ایشان به شمار می‌رود. اما سال ۱۳۴۰ شمسی و پس از رحلت آیت‌الله بروجردی به تهران مهاجرت کرد و بیش از ۴۰ سال در تهران مشغول خدمات علمی و فرهنگی بود.
بعد از فوت آیت‌الله بروجردی احساس نمود که اقامتش در قم ضروری نیست، از این رو به تهران مهاجرت نمود. آشنایی‌ با برخی دوستان که اغلب اهل وعظ وخطابه و به اصطلاح منبری بودند، وی را به منبری شدن علاقه‌مند کرد و تشخیص داد که زمینه کار در تهران مساعدتر است، از رو  به تهران آمد و ضمن تدریس در مدرسه مرحوم آیة الله مجتهدی تهرانی، به کار وعظ و تبلیغ پرداخت.
پس از مدتی از آنجا که  علاقه‌مند به مطالعه بود، چنین تشخیص دادکه منابر خود را هدفمند کند،  تا وقت بیشتری برای مطالعه داشته باشد واز سویی تاثیر گزاری وی در زمینه تبلیغ بیشتر باشد که در این راستا به موفقیت ها و دستآوردهای گسترده ای رسید.
این عالم ربانی در تهران در کنار منابر و وعظ، جلسات اخلاق، تفسیر قرآن، تفسیر زیارت جامعه و زیارت عاشورا را هم آغاز کرد و پس از مدتی کوتاه مخاطبان زیادی از جلساتش استقبال می‌کردند.

توان بالای علمی و معنوی، آشنایی با مبانی اسلامی و قرآنی، شناخت مسائل روز و دارا بودن قدرت بیان و خطابه و شیوایی سخن از جمله خصوصیات آیة ‌الله ضیاء آبادی بود که سبب درخشش ایشان در مجالس عمومی و خصوصی شد به گونه‌ای که وی در ردیف وعاظ و خطباء ممتاز و طراز اول کشور به شمار می‌رفت و از آنجایی که سخنانش با بهره گیری از  قرآن، روایات و مطالب آموزنده اخلاقی همراه بود ، مشتاقان فراوانی را پیرامون خود گرد آورد .
اخلاص، تواضع، عمل به گفتار، متانت و شیوایی سخن، و بهره‌گیری از ظرافت‌های اخلاقی و قرآنی از ویژگی‌هایی است که جلسات آیة الله ضیاء‌آبادی را به یکی از پرمخاطب ترین جلسات کشور تبدیل کرده بود.
ایشان در جلساتی با عنوان لقاء‌الله و با استفاده از آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت (ع) و با دلایل منطقی و عقلی مراحل سیر ملکوتی انسان از خاک تا افلاک را تشریح می‌کرد که این مباحث در جلد اول مجموعه گفتار وعاظ و دانشمندان شهیر،  به چاپ رسید. همچنین سخنرانی دیگر وی با عنوان «تلازم بین قرآن و عترت» درباره تفسیر حدیث شریف ثقلین و حقانیت باور داشت‌های شیعه با توجه به منابع عامه، در این کتاب به تفصیل آمده است.
آیة ‌الله ضیاء آبادی در کنار برگزاری جلسات اخلاق و تفسیر فعالیت‌های مختلفی در امور خیریه و دستگیری از محرومان داشت و با کمک افراد خیًر و نیکوکار توانست خدمات عمرانی و خدمات دینی ارزشمندی به مستضعفان ارائه نماید.
این توفیق را داشتم که گاه محضر این بزرگ شرفیاب شده و از لحظات حضورش که بدون تردید از لحظات عمر من بشمار نمی آمد ، بهره های گسترده از سخنان و نصائح و پندهای وی به ارمغان با خود همراه سازم.
بیاد دارم که پیش از آغاز بیماری کرونای منحوس در جهان ، زیبا روز و زیبا لحظاتی را در کنار این شخصیت و عالم ربًانی به همراه دیگر شخصیت های علمی و حوزوی  ، همچون آیات و حجج اسلام سبط الشیخ ، هاشمی، علوی گرگانی ، انصاری ، تهرانی و نیز برخی از سرشناسان تهران ، سپری کرده و در آن نشست ، تربت پاک و شفابخش مرقد مطهر حضرت أباعبد الله ع را به ایشان تقدیم داشتم که به احترام این تربت ، مرحوم آیة الله و دیگر حاضران ، به تأسًی از ایشان  بپا خواسته و شیشه تربت را بر دیدگاه خود نهادند و ضمن سپاس فراوان از حقیر ، فرمودند که از این پس آرام ، روزهای پایان عمر خود را سپری می کنم ! زیرا بهترین هدیه برای لباس آخرتم را بدست آوردم! روحش شاد و یادش گرامی باد!

سرانجام این عالم ربانی پس از یک دوره تحمًل بیماری ، در سن ۹۲ سالگی در روز دوشنبه بیستم بهمن ١٣٩٩   دعوت حق را لبیک گفت. بدون تردید شخصیت والای علمی و اخلاقی و اجتماعی او به گونه ای بود که می توان اظهار داشت که زمانه ، به سادگی جایگزینی برای وی بوجود نخواهد آورد.  

با درگذشت آیة الله سید محمد ضیاء آبادی، تهران یکی از ستون های استوار علم و اخلاق و تعبد و معنویت را از دست داد. او بازمانده نسلی بود که پس از این ، برای یافتن و دسترسی به چنین شخصیت های کم نظیری ، باید در روز روشن ، چراغ به دست ! در حوزه های علمیه به دنبال آنان جستجو کنیم! روحیه و رفتار مردمی و کم نظیر این عالم فرزانه ، که مؤمن حقیقی بود و به سخن و گامی که بر می داشت ، اعتقاد داشته و از روی خلوص سخن می گفت و عالمی عامل بود ! چنان همگان را شیفته خود ساخت که به دین و دینداری رغبت می یافتند.

ارتحال این شخصیت علمی و روحانی به معنای کلمه را به محضر حضرت ولی عصر(عج)، مراجع عظام تقلید، حوزه علمیه تهران، شاگردان، ارادتمندان و بیت ایشان تسلیت عرض می کنم.

* عضو فرهنگستان علوم پزشکی ایران و خادم افتخاری أعتاب مقدسه عراق