سینمایی که نیاز به قهرمان دارد

سینمایی که در یکی از دشوارترین دوران فرهنگی و اجتماعی کشور هنوز سر پا بود و مخاطبین زیادی را با خود به سالن های سینما می کشاند. خارج از اینکه سینمای آن روزها تا چه حد از ارزش های هنری، تکنیکی و یا ساختاری برخوردار بود و فارغ از هر گونه دعواهای فرم و محتوایی، نکته ای که نمی توان آن را نادیده گرفت، قرار گرفتن سینما در سبد زندگی مردم بود، مردمی که سینما رفتن بخشی از زندگی روز مره شان بود و بسته به سطح درآمدشان فقط سالن سینمای شان متفاوت بود.

جامعه ای که شدیدا به قهرمان پروری نیاز داشت و مردمی که قهرمان های خود را تنها بر پرده سینما می توانستند دنبال کنند. قهرمان هایی که یک تنه مبارزه می کردند و در جهت میل مخاطبان خود اگرچه زخمی، اما همیشه پیروز بودند.

بی شک دهه شصت بخشی جداناشدنی از سینمای ایران است که عادل تبریزی در اولین ساخته سینمایی خود به سراغ آن رفته است، فضایی نوستالژیک که تمامی هم نسلان من از آن خاطره دارند.

اینکه گیجگاه تا چه اندازه از یک روایت خوب، منسجم و دراماتیک برخوردار است بحثی است که قطعا صاحب نظران حوزه سینما به آن خواهند پرداخت و کمی و کاستی هایش را به بوته نقد خواهند کشید، اما آنچه در این یادداشت بیش از نقد برای من مهم است، حال خوبی است که دیدن فیلم تبریزی در من ایجاد کرد، حالی که پس از سال ها دوباره هوس سوت کشیدن و کف زدن مردم برای قهرمان داستان شان را زنده کرد.

سینمایی که حالا دیگر قهرمان هایش بازنشست شده اند و جای خود را به مدرنیته کاذب سینمای امروز داده اند و تماشاگرانی که انگیزه ای برای سوت کشیدن ندارند. سینمای آن روزها اگر چه چندان قابل دفاع نیست اما شاید حالش مثل گیجگاه خوب بود.

در پایان باید گفت که گیجگاه اولین ساخته عادل تبریزی اگرچه ضعف هایی به ویژه در قصه اصلی خود دارد و روایتش چند پاره است اما شیرینی خوردن بستنی کیم آخر فیلم را با پرداختن به آن تلخ نمی کنم و بعد از پایان فیلم ،شاید خوردن بستنی چوبی، نشسته در کنار پیاده رو را  دوباره تجربه کنم.