ازدواج با بیماران تالاسمی

ازدواج با بیماران تالاسمی‎

تالاسمی به دو نوع آلفا تالاسمی و بتا تالاسمی تقسیم می‌شود که خود بتا تالاسمی هم شامل تالاسمی ماژور (تالاسمی شدید) و تالاسمی مینور یا تالاسمی خفیف است، فرد مبتلا به تالاسمی مینور یک ژن سالم را از یک والد و یک ژن بیماری را از والد دیگر به ارث برده، این فرد، بیمار محسوب نمی‌شود و دارای زندگی و عمر عادی است، اما فرد مبتلا به تالاسمی ماژور یک ژن بیماری را از پدر و ژن دیگر بیماری را از مادر به ارث برده است.

مهم‌ترین درمان این بیماری تزریق مداوم خون است که این خود عوارضی را دارا است، اما شایع‌ترین درمان برای تمامی شکل‌های تالاسمی تزریق سلول‌های قرمز خونی است.

اگر شخصی تنها یک عامل ژن معیوب را از یکی از والدین خود دریافت کند، بیمار محسوب نمی‌شود، اما می‌تواند ژن معیوب خود را به نسل بعد منتقل کند و به این شخص ناقل به بیماری(تالاسمی مینور)یا مبتلا به نوع خفیف تالاسمی باشد، در حالی که در تالاسمی ماژور یا شدید، شخص بیمار باید دو عامل ژن معیوب را از والدین خود دریافت کرده باشد و در واقع هردو والد ناقل باشند.

ازدواج دو ناقل تالاسمی مینور با کمک آزمایش‌های تشخیص ژنتیک پیش از تولد می‌توانند ازدواج کنند‎

اگر پدر و مادر، هر دو ناقل ژن تالاسمی باشند، در هر حاملگی ۲۵درصد احتمال وجود دارد که کودک یک ژن معیوب را از پدر و یک ژن معیوب را از مادر به ارث ببرد و در نتیجه دارای دو ژن معیوب و مبتلا به بیماری تالاسمی ماژور شود.

با انجام آزمایش خون قبل از ازدواج، ابتدا در آقایان می‌توان مینور بودن آنها را تعیین کرد. در صورتی که مردی مبتلا به تالاسمی مینور باشد این آزمایش در همسرش هم انجام می‌شود. در صورتی که خانم هم تالاسمی مینور داشته باشد صلاح بر این است که ازدواج صورت نگیرد.

گردآوری: بخش زناشویی بیتوته