کریستیان لوس لانگه آموزگار و دانشمند سیاسی

پس از فارغ‌التحصیلی در ۱۸۹۳ سال‌های متمادی تدریس کرد و در نهایت به دانشگاه اسلو بازگشت تا دکترا بگیرد. در ۱۸۹۹ لانگه نخستین نقش رسمی خود در جنبش انترناسیونالیسم را ایفا کرد؛ یعنی زمانی که در اسلو دبیر کمیته سازمان‌دهی اتحادیه بین المجالس شد؛ سازمانی که هدف از آن ایجاد گفت‌وگو بین اعضای پارلمان‌های دول مختلف بود. یک سال بعد دبیر کمیته نوبل پارلمان نروژ شد و هر چند در ۱۹۰۹ این جایگاه را ترک کرد؛ اما نقشی کلیدی در دوران اولیه موسسه نوبل ایفا کرد. در ۱۹۰۹ لانگه، دبیرکل اتحادیه بین‌المجالس شد جایگاهی که تا ۱۹۳۳ در اختیار وی بود. وی به‌عنوان دبیر کل این نهاد در دوران جنگ جهانی اول آن را به اسلو برد؛ اما پس از جنگ دوباره آن را به ژنو منتقل کرد. از دیگر سو وی عضو هیات نمایندگی نروژ در جامعه ملل (۱۹۳۸) بود و به عنوان خبرنگار با «بنیاد کارنگی برای صلح بین المللی» همکاری داشت. حمایت فکری او از انترناسیونالیسم در نخستین جلد از اثر سه جلدی وی با نام «تاریخ انترناسیونالیسم» به خوبی نمایان شد. این اثر در ۱۹۱۹ منتشر شد؛ اثری که گفته می‌شود به تاسیس جامعه ملل کمک کرد. وی به‌دلیل این اثر و سایر فعالیت‌های خود در ۱۹۲۱ برنده جایزه صلح نوبل شد. وی در ۶۷سالگی درگذشت.