آرتین زهرابی؛ امروز ویدیویی از رونالدو در رختکن یوونتوس دیدم؛ داشت سر هم تیمی هایش فریاد می کشید.
از کل بازی تیم گله داشت؛ حتی وقتی به کریستیانو گوشزد کردند تو باید الگوی همه باشی گفت: ما در لیگ قهرمانان بازی می کنیم، باید همه وجودمان را در زمین بگذاریم؛ بیچاره هواداران، آنها گناه دارند...
رونالدو می توانست در رختکن لم بدهد و حرف های سرمربی را با بی میلی گوش کند اما رفتارش مانند یک چریک بود؛ انگار وارد یک جنگ پارتیزانی شده؛ بی پروا و بی تعارف همه حرف هایش را زد؛ هر چه دلش خواست، هر مقدار که دوست داشت...
***
این عکس را ببینید، این آقا پدر معنوی رونالدو است، سرآلکس فرگوسن؛ هر چه رونالدو در زندگی یاد گرفته از اوست.
رونالدو پدرش را در وضعیت ناراحت کننده ای از دست داد اما در ادامه زندگی، آموزگاری به نام فرگوسن داشت؛ چه معلمی داشت این رونالدو؛ گنجینه دانستنی های ورزش.
اگر یک عمر به وقت خوابید و دست از تفریح کشید و به موقع هم روی عرشه کشتی های تفریحی در سواحل بکر عشق و حال کرد، بی دلیل نبود؛ پدر معنوی اش الکس فرگوسن بود…
چه مرد پرافتخاری؛ چه پیرمرد با احترامی. در حقش پدری کرد و فرزند هم با همان ابهت و جذبه وارد رختکن یوونتوس شد و سر همه فریاد کشید.
