آرتین زهرابی؛ از آنجا که در دیدار با سوریه، کارهای ترکیبی و تاکتیکی از تیم ملی کمتر دیدیم بنابراین چاره ای نداریم مگر اینکه دلمان را به خلاقیت های فردی بازیکنان خوش کنیم.
در فاز تهاجمی به ویژه در نیمه دوم بازی با سوریه، وقتی مهدی طارمی در نوک حمله، تک و تنها بود فقدان سردار آزمون بیشتر از همیشه به چشم آمد. در این سال ها او آن قدر کنار طارمی در تیم ملی بازی کرده که چشم بسته این دو مهاجم همدیگر را پیدا می کنند.
از ویژگی های فنی سردار اما می توانیم به یک نکته مهم اشاره کنیم: او جزو بازیکنانی است که در خط حمله منتظر توپ گرفتن نمی ماند. هرز نمی دود و حضورش در محوطه جریمه حریف ثمربخش است. بیخودی تا نیمه زمین عقب نشینی نمی کند اما تا دلتان بخواهد با مدافعان حریف درگیر می شود. تکل می زند، شوت می زند، قاطی توپ های بازیکنان حریف می شود و اتفاقا پاس هم می دهد؛ فضاسازی و ایجاد موقعیت برای زوج خط حمله، یکی دیگر از خلاقیت های سردار آزمون است.
پیشنهاد می کنیم یک بار بازی بدون توپ سردار آزمون را ببینید؛ آنگاه قطعا به این نتیجه می رسید تعداد دقایق مفیدی که آزمون در تیم ملی بازی می کند قابل توجه است. مهدی طارمی هم ویژگی هایی زیادی به عنوان مهاجم نوک دارد؛ اما وقتی سردار نیست انگار طارمی گمشده ای در خط حمله دارد.
بازگشت سردار آزمون به ترکیب تیم ملی برای مسابقه با عراق، خیال طارمی و همه ما را راحت تر می کند...
