به گزارش مشرق، «دینفروشی» اصطلاحی است که در دو حالت صورت میگیرد: حالت اول آن است که فرد برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمانها و آموزههای اصیل دینی دست کشد و علناً دست از دینداری بردارد. یا اگر مطلب دینی را وارونه نشان دهد و دروغی را به دین نسبت دهد، اگر چه ممکن است کافر نشود، اما عمل او مرتبهای از دین فروشی است.
بیشتر بخوانید:
تفاوت دعا با نیایش و ذکر چیست؟
حالت دوم آن است که افرادی دین را ابزار دستیابی به اهداف دنیوی خود قرار دهند که این عمل، از ابزارهای منافقان و ریاکاران است. نمونۀ نزدیک به ذهنِ آن، افرادی همچون معاویه و حاکمان عباسیاند که با شعارهای اسلامی و در پوشش دین، بر مسند قدرت نشستند. این نوع دوم، بسیار خطرناکتر از حالت اول است، چرا که افراد با لباس تزویر وارد میدان اجتماع و سیاست میشوند، اما در باطن، به اهداف دنیوی خود میپردازند و به هیچ صغیر و کبیری رحم نمیکنند.
متأسفانه گاهی با پیش آمدنِ جریانی برای گروهی، راهی برای شکمچرانی و شهوترانی و رسیدن به آنها، جز از طریق دینفروشی و کتمان حقیقت و گمراه نگه داشتن مردم نمیتوانند تأمین کنند، صبر و تحمل را از دست داده و نسبت به آخرت سست شده و زر و زیور دنیا بر چشم قلبشان حجاب میاندازد و آنان را به بازار دینفروشی و تبدیل کفر به ایمان و عوض کردن آخرت به دنیا میکشاند. این عده، گرگهایی در لباس میش هستند که طعمۀ خود را از بین ضعیفان انتخاب میکنند. رسول الله صلی الله علیه و آله دربارۀ این عده فرمود «ویلٌ للذینَ یَجتَلِبُونَ الدنیا بالدِّینِ، یَلبَسُونَ للناسِ جُلودَ الضَّأنِ مِن لِینِ ألسِنَتِهِم کلامُهُم أحلی مِن العَسَلِ و قُلوبُهُم قُلوبُ الذِئابِ ، یقولُ اللّه ُ تعالی : أبی یَغتَرُّونَ ؟!» یعنی وای بر کسانی که دین را وسیلۀ کسب دنیا میکنند و با زبان نرم خود در برابر مردم به لباس میش در میآیند، گفتارشان از عسل شیرینتر است و دلهایشان دل گرگ است. خداوند متعال میفرماید : آیا به [ رحمت ] من غرّه می شوند؟! ( أعلام الدین فی صفات المؤمنین، ص۲۹۵)
بیشتر بخوانید:
آشنایی با اعمالی که کارهای خیر ما را بیاثر میکنند
در هر صورت، دینفروشی معاملهای بسیار زیانبار است، چرا که مدت زمان محدود دنیا، به هیچ عنوان قابل مقایسه با زندگی جاویدان اخروی نیست، در کنار آنکه در دنیا همگان کم و بیش بهرههایی از آن میبرند لذاتی که همیشه آمیخته با سختی و رنج است. رسول الله صلی الله علیه و آله در مذمت دینفروشان و دنیاگرایان فرمود «شَرُّ النّاسِ مَنْ باعَ آخِرَتَهُ بِدُنْیاهُ وَ شَرٌّ مِنْ ذلِکَ مَنْ باعَ آخِرَتَهُ بِدُنْیا غَیْرِهِ؛ یعنی بدترین مردم کسی است که آخرت خود را به دنیایش بفروشد و بدتر از او، کسی است که آخرت خود را برای دنیای دیگری بفروشد.» (من لا یحضره الفقیه، ج ۴، ص۳۵۳) یا امیرالمؤمنین (ع) در روایتی فرمود «أَشْقَی النّاسِ مَنْ باعَ دینَهُ بِدُنیا غَیرِهِ» یعنی بدبختترین مردم کسی است که دین خود را به دنیای دیگری بفروشد.»
