به گزارش خبرنگار مهر، بدمینتون ایران علیرغم سابقه طولانی و حضور بازیکنان مستعد هنوز با مجموعهای از مشکلات ساختاری و مدیریتی دستوپنجه نرم میکند که مانع توسعه پایدار این رشته شده است. لیگهای داخلی که قرار است نقش اصلی در تربیت بازیکنان، آمادهسازی برای مسابقات ملی و بینالمللی و ارتقای کیفیت رقابتها ایفا کنند در عمل به دلیل ضعف نظارت و نبود استانداردهای مشخص اغلب نتوانستهاند اهداف خود را محقق کنند.
در کنار لیگ یکی دیگر از مهمترین مشکلات نبود شفافیت در اعزامها و انتخاب بازیکنان برای حضور در مسابقات بینالمللی است. بسیاری از اعزامها با هزینه شخصی بازیکنان انجام میشود و معیارهای انتخاب اغلب بر اساس تمکن مالی یا روابط غیررسمی است نه عملکرد فنی و استعداد واقعی که نادیده گرفته میشود. این موضوع باعث نارضایتی بازیکنان و کاهش انگیزه آنها میشود و مسیر پیشرفت حرفهای را با موانع جدی روبهرو میکند.
از سوی دیگر استانداردهای پایین اردوها، نبود نظارت دقیق بر عملکرد مربیان و تیمها و عدم بررسی دقیق قراردادها شرایطی نابرابر و گاه غیرمنصفانه برای بازیکنان ایجاد کرده است. در چنین سیستمی مسائل اخلاقی و قلدری در برخی باشگاهها رشد میکند و تبعیض میان بازیکنان تقویت میشود؛ بازیکنانی که توان مالی کمتری دارند ممکن است فرصتهای ملی و حرفهای را از دست بدهند و استعدادهایشان نادیده گرفته شود.
مدیریت ثابت با خروجی ناامیدکننده
آرش عبدالمحمدیان مربی باسابقه بدمینتون ایران در گفتگو با خبرنگار مهر، با انتقاد از وضعیت فعلی این رشته در ارزیابی کلی از شرایط فعلی بدمینتون ایران گفت: بدمینتون ایران چند سالی است با یک مدیریت تقریباً ثابت اداره میشود، لیگها برگزار میشود و اعزامهای کمی هم صورت میگیرد اما واقعیت این است که خروجی این روند رضایتبخش نیست. اگر شرایط خوب بود این حجم از اعتراض و نارضایتی میان بازیکنان شکل نمیگرفت.
این مربی باسابقه با اشاره به سابقه طولانی خود در بدمینتون افزود: من حدود ۳۷ سال است در بدمینتون فعالیت دارم. رسانهها معمولاً به این رشته توجهی ندارند و فدراسیون هم ارتباط مؤثری با آنها برقرار نمیکند. برای همین شاید شنیدن این حرفها برای بعضیها تازگی داشته باشد اما این مشکلات تازه نیست.
اعزام با هزینه شخصی؛ عدالت قربانی تمکن مالی
عبدالمحمدیان یکی از جدیترین مشکلات بدمینتون ایران را نحوه اعزام بازیکنان به مسابقات بینالمللی دانست و تصریح کرد: مدتی است اعزام با هزینه شخصی باب شده؛ یعنی بازیکنی که خانواده متمکنتری دارد میتواند چند سفر خارجی برود و بهواسطه همان سفرها بهعنوان بازیکن ملی شناخته شود. در حالی که ممکن است همان بازیکن حتی جزو شش نفر اول رنکینگ داخلی هم نباشد.
او ادامه داد: این در حالی است که بازیکنان آمادهتری وجود دارند که از نظر فنی شایستگی بیشتری دارند ولی چون امکان پرداخت هزینهها را ندارند از چرخه تیم ملی و اعزامها کنار میمانند. این شیوه انتخاب کاملاً سلیقهای و ناعادلانه است.
لیگ است ولی زمین تمرین نیست
این کارشناس بدمینتون با انتقاد از شرایط لیگ و زیرساختها عنوان کرد: لیگ برگزار میشود اما بسیاری از تیمها حتی زمین تمرین مناسب ندارند. هیئت بدمینتون تهران نزدیک به دو سال است که با سرپرست اداره میشود و عملاً برنامهریزی مشخصی وجود ندارد. در چنین شرایطی چطور میتوان انتظار بازیکنسازی داشت؟
او در مقابل از برخی افراد حامی بدمینتون نام برد و گفت: افرادی هستند که بدون هیچ چشمداشتی هزینه میکنند و عملاً کار فدراسیون را انجام میدهند. از تأمین زمین تمرین گرفته تا حمایت از دهها بازیکن دختر و پسر و حضور در لیگهای مختلف؛ این افراد سرمایههای واقعی بدمینتون هستند اما کمتر دیده میشوند. نمونه بارز آن آقای کربلایی هستند که واقعاً بدون هیچ چشم داشتی برای زنده نگه داشتند این رشته کمکهای زیادی میکنند.
بازیکن نمیتواند معترض باشد
عبدالمحمدیان با اشاره به فضای حاکم بر بدمینتون ایران تأکید کرد: انتظار نداشته باشید بازیکنها بیایند و اعتراض کنند. بازیکن تمام فکر و ذکرش تمرین و تیم ملی است. وقتی اعتراض کند، تحت فشار قرار میگیرد. برای همین این وظیفه مربیان و کارشناسان مستقل است که حرف بزنند و بدمینتون ایران را از این بحران خارج کنند.
ریشه نارضایتیها کجاست؟
او در پاسخ به این پرسش که ریشه اصلی نارضایتیها چیست؟ گفت: مشکل اصلی مدیریت مستهلک و بسته فدراسیون است. سالهاست افراد مشخصی در پستهای کلیدی حضور دارند و گردش نخبگان وجود ندارد. مربیان باسواد و باتجربه خانهنشین شدهاند اما افرادی بدون سابقه تخصصی تصمیمگیر هستند.
این مربی باسابقه در پایان تأکید کرد: بدمینتون ایران پتانسیل دارد اما تا زمانی که نگاه حرفهای، شفافیت در انتخابها و احترام به تخصص وجود نداشته باشد نه لیگ بازیکنساز میشود و نه تیم ملی به جایگاه واقعیاش میرسد.
