به گزارش همشهری آنلاین، نقطه اوج برنامههای تیم ملی فوتبال ایران برای آمادهسازی در راه جام جهانی، فیفادی خردادماه ۱۴۰۵ است؛ جایی که تیم ملی ایران قرار است در آستانه جام جهانی، یک بازی تدارکاتی سطح بالا مقابل پرتغال برگزار کند. مسابقهای که به احتمال زیاد در خاک آمریکا انجام میشود و سومین تقابل تاریخی دو تیم به حساب میآید. این دیدار، آخرین آزمون جدی شاگردان قلعهنویی پیش از ورود به فضای رسمی جام جهانی خواهد بود.
در کنار پرتغال، یک تیم آفریقایی نیز بهعنوان دیگر حریف تدارکاتی مدنظر قرار گرفته تا تیم ملی از نظر فیزیکی، تاکتیکی و ذهنی، با طیف متنوعی از سبکهای فوتبال روبهرو شود. این تنوع، بخش مهمی از فرآیند آمادهسازی مدرن به شمار میرود؛ چیزی فراتر از صرفا «بازی دوستانه».
اهمیت تقابل با پرتغال، تنها به نام بزرگ این تیم محدود نمیشود. از منظر فنی و تاکتیکی، پرتغال یکی از نمونههای شاخص فوتبال مدرن اروپاست؛ تیمی که در سالهای اخیر با آرایشهای متغیر ۳-۴-۳ و ۳-۳-۴، استفاده گسترده از وینگرهای سرعتی، فولبکهای هجومی و هافبکهای مسلط به حفظ توپ، شباهتهای معناداری با تیمهایی مانند بلژیک دارد. همین ویژگیها باعث میشود این مسابقه، بهمثابه یک شبیهسازی جدی از مواجهه با تیمهای همسطح در جام جهانی تلقی شود.
از زاویهای دیگر تقابل احتمالی امیر قلعهنویی با روبرتو مارتینز فرصتی ارزشمند برای کادرفنی ایران خواهد بود. فرصتی برای استخراج دستاوردهای تاکتیکی، شناسایی ضعفها و اصلاح ساختار تیم پیش از ورود به مرحلهای که دیگر جایی برای آزمون و خطا وجود ندارد.
این مسابقه میتواند معیار دقیقی برای سنجش توان خط دفاعی ایران در برابر پرس سنگین، گردش سریع توپ و انتقالهای برقآسای حریف باشد. همچنین عملکرد هافبکهای میانی در کنترل ریتم بازی و خروج از فشار، و میزان کارایی مهاجمان در استفاده از فضاهای محدود، بهطور جدی زیر ذرهبین کادر فنی قرار خواهد گرفت.
