چهارشنبه 26 آذر 1404
Wednesday, 17 December 2025
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- 20 سال پیش و در چنین روزهایی بود که محمود احمدینژاد در پنجمین ماه ریاست جمهوری خود و در حاشیه حضور در اجلاس کشورهای اسلامی با انکار "هولوکاست" - نسل کشی یهودیان در جریان جنگ جهانگیر دوم- حساسیت غرب به ایران را تشدید و تحریک کرد.
هم او که بعد از عملیات طوفان الاقصی در نیمه مهر 1402 آن مواضع را تکرار نکرد و نگفت اسراییل در حال نسل کشی فلسطینی هاست در آذر 1384 درصدد برآمد در مقام رییس جمهوری متفاوت ایران بگوید دروغ است که نازی های آلمان یهودیان را در اتاق گاز خفه کرده اند در حالی که راست یا دروغ آن به ما ربطی نداشت و تنها غرب را علیه ایران تحریک کرد تا از ابزار پرونده هسته ای بیشتر استفاده کند.
سنگی که احمدی نژاد در چاه هولوکاست انداخت برای مردم ایران بسیار بسیار گران تمام شد و کافی است وضعیت اقتصادی و معیشتی را که در دولت دوم خاتمی بسیار بهبود یافته بود و نیز مراودات آن زمان را با اکنون و در وضعیت انزوا مقایسه کنیم که در مقابل اظهارات وزیر خارجه لبنان تنها دل خوشی این است که یک روزنامه نزدیک به حزبالله خبر داده نخست وزیر با این سخنان مخالف است.
در روزهای پایانی آذر 1384 و در آستانۀ اولین شب یلدایی که احمدی نژاد به جای خاتمی نشسته بود مهمترین اصطلاح سیاسی که در محافل و اظهارنظرهای داخلی و خارجی شنیده و خوانده شد واژه «هولوکاست» بود. واژه ای که محمد علی رامین مشاور او در دهان او گذاشت وگرنه احمدی نژاد سال 84 اطلاعات تاریخی قابل توجهی نداشت و نوشته های او در هفته نامه جام عاری از اشارات تاریخی است و پیدا بود ناگهان با این قضیه آشنا و ذوق زده شده و درصدد جلب توجه رسانه هاست و از هر کاری که او را وارونۀ خاتمی نشان دهد ابا نداشت!
مراد از «هولوکاست»، نسلکشی یهودیان در اردوگاههای کار اجباری آلمان نازی در دوران جنگ جهانی دوم است. محمود احمدینژاد در حاشیه حضور خود در اجلاس کشورهای اسلامی در عربستان گفت:کشته شدن 6 میلیون یهودی در اتاقهای گاز و نسلکشی آنان (هولوکاست) را مبتنی بر واقعیات تاریخی نمیداند اما اگر هم این ماجرا – که به اعتقاد او شماری دیگر داستانی جعلی است – واقعیت داشته باشد و دولتهای غربی درصدد دل جویی از یهودیان هستند میتوانند برای جبران این قتل عام، بخشی از خاک کشورهای خود مخصوصا یک یا چند ایالت از دو کشور آلمان و اتریش را برای تشکیل دولت یهود در اختیار آنها بگذارند و پرسید: «چرا باید هزینه جنایت واقع شده در غرب علیه یهودیان را مردم مسلمان فلسطین بپردازند؟»
البته این نخسین بار نبود که به اسراییل می پرداخت و شاخک های غربی های تحت نفوذ صهیونیسم را حساس می کرد و به این فکر افتادند تا پروژه مظلوم نمایی را دوباره کلید بزنند و قبل تر هم در همایش جهان بدون صهیونیسم آرزو کرده بود اسراییل از نقشه کشورهای دنیا حذف شود اما آن سخنان آرمان گرایانه و شعاری تفسیر شد ولی این سخنان که نه در تهران و در عربستان بیان می شد از سوی حامیان و رسانه های خارجی به گونهای جهتگیری شد که «واقعگرایانه» به نظر رسید.
با این مواضع تفاوت خود را با اصول گرایان سنتی را هم نشان داد چرا که اصول گرایی رادیکال از رئالیستی کردن امور هراسی ندارد، کما این که به سرعت موضعی به شدت ایدهآلیستی و رادیکال را رئالیستی و مبتنی بر تاریخ کرد.
پس از آن بود که دو کشور آلمان و اتریش سفیران ایران را فرا خواندند ولی احمدی نژاد که سابقۀ نمایندگی مجلس و وزارت را هم نداشت و حالا خود را رییس جمهوری ایران می دید مست قدرت و شادکام از پشت سر گذاشتن هاشمی رفسنجانی و اصلاح طلبان و لاریجانی و قالیباف هر روز با اعتماد به نفس بیشتر مدعایی را مطرح می کرد و در سفر استانی و در سخنرانی سیستان و بلوچستان موضوع را گستردهتر و پیشنهاد کرد اسراییل به کانادا یا آلاسکا یا هر قطعه دیگری در مغرب زمین منتقل شود و قول داد در این صورت جمهوری اسلامی نیز از تشکیل دولت یهود حمایت خواهد کرد!
حساسیت ها بر سر این نبود که موضوعی تاریخی را طرح کرده به خاطر آن بود که در مقام رییس جمهوری موضع رسمی تلقی می شد و بر پرونده هسته ای و ادعای اسراییل که ایران به دنبال محو اسراییل با توان هسته ای است اثر می گذاشت.
وگرنه کسی منکر نبود که «هولوکاست» یک واقعیت کاملا مسلم تاریخی نیست که اگر بود برخی در دنیای غرب هم در آن تردید نمیکردند. دست کم بر سر رقم 6 میلیون کشته اتفاق نظر وجود ندارد. با این حال مشخص است که در ذهن بسیاری از جهانیان «هولوکاست» یک واقعیت است و حاضر به قبول هیچ تردیدی در آن نیستند.
چنین موضوعی منحصر به «هولوکاست» هم نیست. کما این که در حالی که ارامنه همه ساله سالگرد قتلعام نیاکان خود به دست اسلاف ترکهای فعلی را گرامی میدارند و وسیعترین تظاهرات را علیه دولت ترکیه برگزار میکنند که برخی هم آمار و ارقام ارایه شده درباره میزان تلفات را غیرواقعی میدانند. دولت ترکیه نیز به جای تبری جستن از آن یا انتساب به عثمانی، به گونهای رفتار میکند که انگار ارامنه از یک افسانه سخن میگویند و دچار توهم شدهاند.
سالها پیش رونالد ریگان رییس جمهوری وقت آمریکا هم مطلقا حاضر به تایید این واقعه نشد.
در همین سالهای اخیر و در خود آمریکا نیز کم نیستند که ماجرای 11 سپتامبر را ساختگی میدانند. یا در افغانستان وجود شخصی به نام «ملاعمر» مورد تردید می دانستند اما هیچ یک از اینها زبان رهبران دولتها بیان نشده و در سطح تحلیلهای ژورنالیستی یا پژوهشهای نویسندگان باقی مانده بود و تفاوت احمدی نژاد به همین خاطر بود.
شگفتی سازی احمدی نژاد با انکار هولوکاست برای مردم ایران هزینه داشت و اگرچه نگفتند اما بعید نیست که بخشی از سخت گیری ها به خاطر پرونده هسته ای ناشی از همین کینه و بغض باشد کما این که برخی معتقدند تغییر موضوع اروپا در قابل برجام و فعال سازی اسنپ بک نامرتبط با شایعه ارسال پهپادها به روسیه در دولت رییسی نبوده است.
این اشاره هم خالی از لطف و تأمل نیست که سکوت احمدی نژاد بعد از حمله اسراییل به غزه خبرگزاری اصول گرای تسنیم را در سالگرد آن واداشت به ماجرای هولوکاست نقبی بزند و بنویسد:
"اظهارات احمدینژاد علیه هولوکاست بود که از وی یک سیاستمدار متفاوت ساخت و عدم موضعگیری در برابر هولوکاستی که امروز در فلسطین و جنوب لبنان در حال رخدادن است، تمام باقیمانده وجاهت او را نابود خواهد کرد.
سخنرانی او علیه هولوکاست در ابتدای دوران ریاستجمهوری یکی از جنجالیترین اظهارات در آن سالها محسوب میشد (هرچند نحوه طرح آن هم محل تأمل و نقد بود) اما بسیاری در دنیا احمدینژاد را با نفی هولوکاست میشناختند؛ برگزاری همایش بینالمللی بررسی هولوکاست در سال 85، ارتباط با سران گروههای مقاومت فلسطینی یا سفر خاطرهانگیز به لبنان در سال 89 و استقبال بینظیر مردم این کشور، در ساخت یک چهره ضدصهیونیستی از او مؤثر بود و در آخرین سخنرانی مراسم روز قدس در تاریخ 11 مرداد 92 (چند روز پیش از اتمام دوره ریاستجمهوری) باز هم هولوکاست را نفی و از عدم تحقیقات آزاد درباره این مسئله انتقاد کرد."
