به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت:
گاردین نوشت: دولت ترامپ بیش از آنکه شبیه یک دولت متعارف عمل کند، به یک باند جنایتکار شباهت دارد؛ و اکنون به نظر میرسد اتهام «جنایت جنگی» را نیز باید به فهرست طولانی تخلفات آن افزود؛ هرچند حتی این تعبیر هم ممکن است در حق آن بیش از حد سخاوتمندانه باشد. ارتش ایالات متحده اخیرا بار دیگر در آبهای بینالمللی دست به حملهای مرگبار علیه یک قایق کوچک در سواحل ونزوئلا زده که جان چهار نفر را گرفت و شمار قربانیانِ ۲۲ را به ۸۷ نفر رساند.
این روند ماههاست که ادامه دارد، اما زمانی به یک موضوع جدی سیاسی تبدیل شد که روزنامه واشنگتنپست درباره نخستین حمله در دوم سپتامبر گزارشی تحقیقی منتشر کرد. بر اساس گزارش واشنگتنپست، پیت هَگست، وزیر دفاع، دستور شفاهی داده بود: «همهشان را بکشید». اکنون آن حادثه زیر ذرهبین کنگره قرار گرفته و حتی برخی جمهوریخواهان نیز از آنچه به نظر میرسد نمونهای آشکار از یک جنایت جنگی باشد، احساس ناراحتی و ناخشنودی میکنند.
در «راهنمای حقوق جنگ» متعلق به خودِ پنتاگون، دقیقاً همین نوع اقدام ممنوع شده است و این ممنوعیت با صراحت کامل در صفحه ۴۴۸ تصریح شده است: «اعضای نیروهای مسلح و سایر افرادی که مجروح و بیمار هستند، تحت هر شرایطی باید مورد احترام و حمایت قرار گیرند.»
البته اصولاً نباید لازم باشد کسی برای درک چنین بدیهیاتی کتابچه راهنما ورق بزند. حقوق دریا الزام میکند کسانی را که در خطر غرق شدن هستند، نجات دهید؛ و ابتدائیترین معیارهای انسانیت حکم میکند که به سوی آنها شلیک نکنید، نه آنکه در لحظه اوج آسیبپذیری، آگاهانه هدف قرارشان دهید.
در شرایط عادی، صحنهای از این دست بهروشنی میتواند مصداق یک «جنایت جنگی» تلقی شود، اگر فقط یک نکته اساسی در میان نبود: در این ماجرا اساساً هیچ جنگی در جریان نیست. سارا یاگر، از سازمان دیدهبان حقوق بشر تصریح میکند که هیچ رئیسجمهوری در ایالات متحده نمیتواند هر زمان که اراده کرد، برای خود جنگی تازه اختراع کند.
مسئله صرفاً به حادثه اخیر محدود نمیشود؛ بلکه کل عملیات چندماههای است که تا اینجا دستکم ۸۷ کشته برجای گذاشته است. اتهامی سنگینتر از جنایت جنگی، بهسختی قابل تصور است. البته ضرورتی ندارد وانمود کنیم آنچه امروز هَگست انجام میدهد، لکهای استثنایی بر کارنامهای تا پیش از این پاک و بیسابقه بوده است؛ هیچکس درباره سابقه طولانی و تاریک ایالات متحده در آمریکای لاتین توهمی ندارد. با این همه، دولت ترامپ حتی در همین میدان هم موفق شده به «عمقهای تازهای» سقوط کند و این سقوط را به یک جغرافیای خاص محدود نگه ندارد، بلکه آن را به سطحی ساختاریتر و فراگیرتر در سیاست خارجی آمریکا بکشاند.
