پشت‌پرده تقلای ترامپ برای پایان فوری جنگ اوکراین

به گزارش ایسنا، نشریه آمریکایی در مطلبی گزارش داده است که «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور آمریکا بر پایان هرچه سریع‌تر جنگ اوکراین پافشاری می‌کند و برای تحقق آن حاضر است نزدیک‌ترین متحدان خود در اروپا را هم تحت فشار قرار دهد، زیرا واشنگتن تداوم جنگ اوکراین را با منافع خود هم‌راستا نمی‌داند.

نشریه «امریکن کانزروتیو» در این مقاله اشاره می‌کند که «راهبرد امنیت ملی» جدید دولت آمریکا واکنش‌های کاملاً متفاوتی را در کی‌یف، پایتخت‌های اروپایی و مسکو برانگیخته است. طبق این گزارش، مقام‌های اروپایی از این سند خشمگین شده‌اند، اما مسکو از آن استقبال کرده است. در این سند پایان جنگ اوکراین یک اولویت فوری اعلام شده است.

به گزارش نشریه آمریکایی، راهبرد جدید آمریکا نشان می‌دهد «طرح صلح ۲۸ ماده‌ای ترامپ درباره اوکراین» نه یک انحراف ناگهانی بوده و نه حاصل «سوءاستفاده دیپلمات‌های روس از نماینده ویژه ترامپ، استیو ویتکاف»؛ بلکه محصول یک دکترین راهبردی جدید است که بر «منافع ملی آمریکا» و «بازگشت به واقع‌گرایی در اروپا» تأکید دارد. آمریکا به‌روشنی از سیاست‌های پیشین خود دست کشیده است، سیاستی که بر «پیروزی کامل اوکراین» متکی بود.

امریکن کانزروتیو توضیح می‌دهد که سند جدید، سیاست خارجی آمریکا را بر «واقعیت‌های آشکار قدرت، ریسک و تمرکز راهبردی» بنا کرده است. هدف واشنگتن دیگر «تداوم یک نبرد نیابتی طولانی» نیست، بلکه «واداشتن ۲ طرف به مذاکره» و «بازگرداندن توازن قدرت» برای جلوگیری از برخورد فاجعه‌بار بین ۲ قدرت هسته‌ای است.

در ادامه مقاله آمده است که راهبرد ۲۰۲۵ بر پایه اصل بنیادین اولویت‌بخشی به منافع آمریکا، موسوم به «اول آمریکا» شکل گرفته و تصریح می‌کند ایالات متحده دیگر نمی‌خواهد «کل نظم جهانی را بر دوش خود حمل کند». بر اساس این سند، متحدان «ثروتمند و توانمند» آمریکا باید مسئولیت خود را بر عهده گیرند. مقاله توضیح می‌دهد که این منطق، وقتی به اروپا تعمیم داده می‌شود، چهار نتیجه اساسی را رقم می‌زند که سرنوشت جنگ اوکراین را تعیین می‌کند:

• پایان جنگ اوکراین بخشی از «منافع حیاتی آمریکا» برای جلوگیری از تشدید ناخواسته و احتمالاً هسته‌ای شدن بحران است؛
• اروپا باید «روی پای خود بایستد»، به این معنا که حضور نظامی و کمک آمریکا کاهش یابد و اروپا به «خوداتکایی امنیتی» نزدیک شود؛
• گسترش ناتو پایان یافته است؛
• «ثبات راهبردی با روسیه» باید احیا شود، زیرا تداوم خصومت فزاینده با یک قدرت هسته‌ای، «بی‌فایده و خطرناک» است.

به نوشته امریکن کانزروتیو، این موارد یک چارچوب واحد و منسجم را تشکیل می‌دهند. این سند مقام‌های اروپایی را متهم می‌کند که «انتظارات غیرواقع‌بینانه» درباره جنگ دارند، در حالی‌که اکثریت مردم اروپا خواهان صلح‌اند. مقاله می‌نویسد واشنگتن اکنون مصمم است «واقعیت راهبردی» را بر متحدانی تحمیل کند که به باور دولت آمریکا از آن فاصله گرفته‌اند.

در ادامه مقاله، «طرح صلح ۲۸ ماده‌ای ترامپ» به‌عنوان یک ابزار عملگرایانه سیاست خارجی معرفی می‌شود. به نوشته این مقاله، زمانی که هدف، پایان سریع جنگ باشد، دیپلماسی ناگزیر بر طرفی متمرکز می‌شود که واشنگتن بر آن بیشترین نفوذ را دارد، یعنی اوکراین. روسیه ابتکار نظامی را در دست دارد و ابزارهای فشار آمریکا علیه مسکو محدود است، اما اهرم واشنگتن بر کی‌یف بسیار گسترده است.

از جمله امتیازاتی که واشنگتن از کی‌یف می‌خواهد می‌توان به اعطای امتیاز ارضی به روسیه، ممنوعیت عضویت در ناتو، محدودیت‌های نظامی، و منع مصادره دارایی‌های دولت روسیه اشاره کرد. این امتیازات نه «فهرست خواسته‌های مسکو»، بلکه «سازش حساب‌شده‌ای» هستند که با اهداف سند راهبرد امنیت ملی جدید دولت ترامپ برای توقف گسترش ناتو و کاهش تنش با مسکو همخوانی دارد.

نشریه آمریکایی همچنین اشاره می‌کند که تمرکز این سند بر «اجتناب از درگیری‌های طولانی‌مدت»، احتمال ارائه تضمین امنیتی معنادار و مؤثر به اوکراین را بسیار کم می‌کند، زیرا هدف اصلی آمریکا «خروج از بحران» است نه «ایجاد تعهدی تازه و طولانی.»

در عین حال، گروهی دوحزبی از سیاستمداران و قانونگذاران در داخل آمریکا تلاش دارند هرگونه توافق صلحی را با برچسب «امتیازدهی» تخریب کند. به اذعان رسانه آمریکایی، بسیاری از این مخالفان با صنایع تسلیحاتی روابط مالی دارند و با افشاگری‌های رسانه‌ای، کاخ سفید را تحت فشار می‌گذارند.

با این حال، مقاله تأکید می‌کند که انتشار سند جدید وضعیت سیاسی داخلی را تغییر داده است، زیرا این سند اکنون یک چارچوب الزام‌آور برای دستگاه اجرایی محسوب می‌شود. بدنه دیپلماتیک آمریکا باید اقدامات خود را با آن هماهنگ کند و دولت جمهوری‌خواه، همراه با کنگره جمهوری‌خواه، سرمایه سیاسی لازم را برای اجرای آن دارد.

در پایان، مقاله اشاره می‌کند که در این میان، واکنش روسیه عامل تعیین‌کننده است. مسکو با برخی مفاد مخالف است، اما «موقعیت میدانی روسیه» به آن اهرم فشار می‌دهد. اگر طرح اولیه کافی نباشد، منطق راهبرد جدید امنیت ملی آمریکا این احتمال را مطرح می‌کند که واشنگتن فشار بیشتری بر کی‌یف و اروپا اعمال کند یا «تضمین‌های بیشتری» به مسکو ارائه دهد تا جنگ پایان یابد.

نشریه امریکن کانزروتیو در جمع‌بندی می‌نویسد دوران «تأمین امنیت اروپا توسط آمریکا» پایان یافته و راهبرد جدید، صلحی را دنبال می‌کند که در خدمت منافع آمریکا باشد؛ صلحی مبتنی بر ثبات، کاهش تنش و دیپلماسی، نه تداوم جنگی فرسایشی که می‌تواند به فاجعه‌ای بسیار گسترده‌تر منجر شود.