وقتی که مهر به قهر تبدیل می شود

طرح مصوب مجلس شورای اسلامی برای کاهش سقف کیفری مهریه در جهت کاهش تعداد زندانیان مهریه خوب است اما چرا یک باره از 110 سکه به 14 سکه؟ فقط به سبب مقدس شماری اعداد؟

یک طرف طرح کاهش جمعیت کیفری زندان‌هاست طرف دیگر اما خالی کردن زیر پای زنان و گرفتن تنها پشتوانه حقوقی از آنها. نمایندگان به این طرف قضیه هم نگاه کرده اند؟ قانون حق طلاق را به مرد داده است و بعضی مردان از این مسئله برای ایذاء و اذیت زن استفاده می کنند زن اجبارا با استفاده از اهرم مهریه می تواند اورا مجبور به طلاق کند.

قانون همچنین حق حضانت فرزند را به مرد داده است و مرد از قضیه فرزند نیز برای تحت فشار قرار دادن زن و پایمال نمودن حقوق او استفاده می کند. باز مهریه تنها اهرم قابل اتکاست.

در هنگام وقوع طلاق طبق قوانین، زن مالک چیزی از دارایی‌های مشترک نیست باز مهریه وظیفه جبران این فقره را هم به نوعی عهده دار است.

حال که نمایندگاه محترم در طرح مصوب خود نگران زندانی شدن مردان و پرشدن زندان های کشور هستند جا دارد برای این موارد هم راه حل های قانونی پیدا کنند. به قول معروف یک طرفه به قاضی نروند. دادگاه تقاضای زن برای جدا شدن از مرد را به ندرت و اکراه می پذیرد و شرائط احصا شده برای این امر از جمله عسر و حرج، بد رفتاری، اعتیاد، ناتوانی جنسی و مالی معمولا بر اساس ادله و مدارک قابل اثبات نیست و قاضی نیز غالبا در این موارد ترجیح می دهد از علم قاضی که از مبانی قضاوت اسلامی است استفاده نکند چرا؟ چون دادگاهها با تعداد احکام طلاق خود مورد ارزیابی منفی قرار می گیرند.

متاسفانه امر طلاق در جامعه نه تنها یک محظور اجتماعی که یک تابوی قانونی هم هست لذا تلاش های بیهوده ای برای تداوم زندگی هایی که به انزجار طرفین منجر شده صورت می گیرد.

نمایندگان مجلس با بهره گیری از نظرهای حقوقی باید برای این مسائل راه حل‌های منطقی ارائه کنند همچنین بافعال کردن ساز و کارهایی مانند «اجرت المثل» و «حق الزحمه فرزند پروری» سهم مناسبی از داشته های خانواده برای زن تعریف نمایند.

 در طرح مصوب مجلس با توجه به قسمت آخر ماده 1 که می گوید:«مهریه مازاد بر 14 سکه فقط بر اساس ملائت (توانمندی مالی) مرد قابل پرداخت است» به طور غیر مستقیم اثبات توانایی مالی مرد هم برعهده زن گذاشته شده که با توجه به دست بالای مردان این فقره هم شاید از دایره اهتمام زن ستمدیده خارج باشد

مهریه البته نشانه مهر است از این جهت گفته اند« مهریه را کی داده کی گرفته» اما وقتی که در محیط خانواده مهر به قهر تبدیل می شود ناچار «مهریه» هم به «قهریه» مبدل می گردد و بانوی تحت ستم ناچار می گوید: « مهرم حلال جانم ازاد» حال اگر فدیه ای برای آزادی نباشد زن دربند چه کار باید بکند؟